Afgelopen weekend was ik mede begeleider in een Circling en Surrendered Leadership weekend. Graag deel ik enkele van mijn ervaringen.
We zitten met 25 mensen in een cirkel. En iedereen is daar met eigen verhalen, sensaties, gedachten, gevoelens, emoties, trauma, bewustzijnsontwikkeling, etc. Ieder individu is een unieke expressie van het leven op dat moment. En in ieder individu ontvouwt zich de totaliteit van het bestaan.
Tegelijk is er een collectief veld, een verbondenheid tussen alle individuen waarin van alles beweegt, aantrekt en afstoot. En dat veld bestaat uit meerdere lagen waarvan ik er een paar noem: het mentale veld met concepten, gedachten en ideeën. Het emotionele veld. Het fysieke veld met sensaties, verkramping, openheid, pijn, starheid en soepelheid, etc. Het spirituele veld. En net als met een verlicht meester samen zijn: we kunnen zo ruim zijn of zo diep gaan als het bewustzijn in die ruimte op dat moment is.
De gebroken cirkel
Een van de deelnemers zegt tijdens de surrendered leadership cirkel; "we zijn geen eenheid meer, de cirkel is gebroken. Er spelen zich op individueel niveau allerlei dingen versnipperd in de ruimte af, maar er is geen collectieve beleving, En daardoor voel ik mij niet veilig."
In mijn beleving kan een cirkel niet gebroken worden, hoe individueel mensen zich ook bewegen. Er is altijd een eenheid en alles is met elkaar verbonden. En de veiligheid kan ik steeds meer in mijzelf ervaren naarmate ik authentieker ben in mijn expressie. Het is een wisselwerking. En ik ontdek dat als ik mijzelf uitdruk vanuit een plek die werkelijk authentiek is, ik eigenlijk niet zo raakbaar ben.
Wat niet wil zeggen dat er geen pure emoties kunnen zijn. Alleen er zit geen verhaal aan vast, en als er al een verhaal opkomt, is dat iets wat in het veld is en wat niet perse gebonden is aan een persoon.
Veld van liefde, licht en bewustzijn
Samen in een cirkel zijn, wil niet zeggen dat iedereen op dezelfde laag met elkaar is, maar de diepte, of de ruimte of de leegte waarin iemand kan zijn, heeft invloed op het geheel. En alles beweegt altijd naar harmonie. Dus hoe meer er vanuit een veld van liefde, licht en bewustzijn bij elkaar gekomen wordt, hoe meer dat kan doordringen in alles. Hoe meer eenheid, liefde gemeenschappelijkheid, collectiviteit en magie er ontstaat.
Als ik open en ontvankelijk ben en ik durf te zakken in mijzelf, dan kan er iets gebeuren in de ruimte op een andere plek wat diep rakend is. De tranen stromen over mijn wangen en tegelijkertijd is er geen behoefte daar iets mee te doen. Er is geen behoefte in de pijn te gaan, of het in contact te brengen. Dat het er is, is voldoende. Alleen het laten stromen en laten raken in dat wat er op dat moment werkelijk is, is zo helend van zichzelf en zo bevrijdend.
Van alleen zijn naar al één zijn
Er is niets en niemand van buiten nodig om heel te worden. Om een voorbeeld te geven: er gebeurde van alles in de ruimte en ik voelde me op een gegeven moment alleen. Op mijzelf. Het was okee, want het was niet anders. Het klopte en tegelijk voelde ik ook iets verdrietigs.
Dat had te maken met mij vrijer en spontaner willen bewegen in mijn lichaam in contact met anderen. Er was iets beschermends dat ik ken van mezelf in grotere groepen. Er kwamen tranen op. Niet omdat ik iets anders wilde, want ik was trouw aan mezelf door even alleen te zitten en gewoon te voelen wat er was. Het hoefde niet anders te zijn dan hoe het was. Ik was gewoon aanwezig in mezelf en het verdriet kon er helemaal zijn.
En ineens werd het huilen vanuit zichzelf een lachen. Niet een lachen om iets, maar er brak gewoon een lach door. Het verdriet transformeerde in een gelukzaligheid, in een heelheid, in een thuiskomst, in een diepe ontspanning. Alleen zijn, werd Al Een zijn.
En dat is wat gebeurt als je open bent om volledig datgene door je heen te laten bewegen wat er is. In jezelf, maar ook in de ander en in het veld.
Want wat ik dit weekend ook ervoer en ook al vaker heb ervaren, is dat het verdriet van een ander niet meer het verdriet van de ander is. Niet alleen althans. Het verdriet is gewoon het verdriet dat er is. Als je de openheid en de leegte en de ruimte bent waarin het verdriet opkomt in de ander, is het net zo goed op dat moment helemaal te ervaren in jezelf.
Als dat gebeurt, in contact, in verbinding komt er heling. Dan komt er bevrijding bij die ander. En zo kan bewustzijn dat door je heen werkt, heling brengen. In eerste instantie voor alles wat er in jezelf leeft. Maar hoe leger en opener je bent en hoe meer aanwezig je kunt zijn, hoe meer heling er ook kan zijn voor anderen in jouw aanwezigheid.
Deze ervaring illustreert ook mijn drive om samen te zijn in dit soort cirkels. Om collectief meer bewustzijn te brengen rond verbinding en contact. Wat bovenal gaat om verbinding en contact met jezelf en een intiem worden met het bestaan.