Een van de meest wezenlijke verlangens als mens, is om volledig onszelf te zijn: authentiek, ontspannen en innerlijk vrij.
De behoefte om helemaal mezelf te kunnen zijn, fascineert mij. Alsof het mogelijk is om deels niet mezelf te zijn. Ik ben immers altijd al helemaal mijzelf, precies zoals ik nu ben. Er is in werkelijkheid niets wat niet mijzelf is. En toch herken ik in mijn leven dat ik mij niet mijzelf voel(de). Of niet mezelf durf(de) te zijn of te laten zien bij anderen. Uit angst voor afwijzing.
En hoewel ik dit soms nog steeds tegenkom , ben ik inmiddels al vrijer omdat ik stukken die ik niet onder ogen durfde te komen in mijzelf, heb aangekeken waardoor ik er niet meer bang voor ben.
De dieperliggende vraag die voor mij een rol speelde, is: Wie ben ik?
Dit innerlijk onderzoek kwam bij mij voort uit het verlangen mij ZELF te (her)kennen en volledig bewust te Zijn. Het maakte zich kenbaar in gevoelens als; ik mis thuis, ik voel me incompleet, ik voel me rusteloos, ik ervaar leegte en gemis, ik voel me anders, ik voel me niet gezien en niet gehoord, etc.
En dus ging ik op zoek naar mijzelf. In eerste instantie in de buitenwereld, in contact met anderen. Ik zocht herkenning en erkenning. Ik wilde graag gezien worden. Zodat ik mij completer voelde. Ik wilde gehoord worden. Zodat ik mijzelf beter voelde.
Bovenal wilde ik mij veilig voelen in mezelf in contact met anderen. De diepste pijn is namelijk de pijn van afscheiding. Die ervaren wordt in afwijzing. En dat kan direct naar binnen slaan in de zin van 'ik ben niet goed genoeg' of we projecteren het op ander; 'jij bent niet goed genoeg'.
Uiteindelijk zag ik in dat er twee varianten zijn van gezien willen worden. Enerzijds vanuit ego en anderzijds vanuit de ziel.
Het ego wil graag gezien worden, op een bepaalde manier. Het heeft een plaatje van hoe het wil zijn, of wil overkomen en doet zijn best dat in stand te houden. Dus we verbergen sommige delen, of we houden iets op, of we maken ons onzichtbaar. Dit kost veel energie. Het voelt niet vrij en open en transparant. We kunnen niet moeiteloos onszelf zijn, maar we zijn steeds alert en bezig te zijn zoals we gezien willen worden.
Vanuit onze ziel willen we niets liever dan gezien worden, voor wie we echt zijn, inclusief en voorbij alle menselijke, persoonlijke delen. Eigenlijk willen we doorzien worden. Schaamte- en schuldvrij. Want dat is wat we in wezen zijn.
Een kind zegt ook steeds vanuit pure onschuld: "Zie mij!"
We willen onszelf helemaal ervaren. Een stapje verder is dat er uiteindelijk niets is dat gezien hoeft te worden. En dat het gaat om de realisatie: Ik Ben.
Maar ogenschijnlijk werkt het wel zo dat elkaar zien en horen en voelen en ervaren, helpt om onszelf steeds meer van ons Zelf te kunnen zien, horen, voelen en ervaren.
Dat heet heelwording. Hoe intiemer we kunnen zijn met alle delen van onszelf, hoe meer intimiteit we ook kunnen ervaren met de ander. Zelfs in onbegrip en ongemak.
Dus 'Ik zie je' betekent eigenlijk "Ik doorzie je. Ik herken je. Ik ben je"